Przygody syren: rozdział 6

Oczami Thomasa

Leżałem w łóżku, nie mogąc zasnąć. Od kiedy dołączyłem do tej ławicy miałam problemy z zaśnięciem. Wcześniej żyłem jako samotny tryton, który wiele razy patrzył w oczy śmierci. Nie raz stawałem twarzą, twarz z najgroźniejszymi potworami, ale pewnego razu przeceniłem swoje możliwości, poczułem się zbyt świetny i stanąłem do walki z nieznanym potworem, nigdy wcześniej tego nie robiłem, zawsze znałem wszystkie słabe punkty przeciwnika, ale tym razem coś mnie podkusiło i zapragnąłem zmierzyć się z zupełnie obcym. Niestety zakończyło się to dla mnie tragicznie. Po długiej walce, opadłem na piasek, kompletnie bez sił i niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu, potwór uznał że nie żyje i odpłynął. W tamtej chwili cieszyłem się że potwór nie jadał padliny, ten z pozoru nie istotny szczegół uratował mi życie. Leżałem, krwawiłem, przed oczami pojawiało się coraz więcej czarnych plan, czułem że to już koniec, czułem że umieram. To było straszne, czuć jak twoja dusza stopniowo opuszcza twoje ciało. Zemdlałem. Obudziłem się w jakiejś schludnie urządzonej jaskini. Leżałem na kamiennym łożu umieszczonym 15 cm pod powierzchnią wody. Twarz wystawała mi ponad taflę, ponieważ miałem pod głową jakąś poduszkę. Spojrzałem na moje ciało, było pokryte różnymi okładami i opatrunkami. Płetwa i prawe ramie były zabandażowane. Zastanawiałem się gdzie jestem, gdy nagle do jaskini wpłynęły trzy syreny. Od razu do mnie popłynęły i nie zważając na to że już byłem przytomny zaczęły mnie badać i zmieniać mi opatrunki. Zacząłem się wkurzać i chrząknąłem, by zwrócić na siebie uwagę. Niestety to nic nie dało bo syreny nadal mnie nie zauważały. W końcu nie wytrzymałem.

-Czy któraś z was może mi wyjaśnić gdzie jestem i dlaczego? – zapytałem niemiło

-Zostałeś zaatakowany przez potwora i leżałeś na skale umierając, wtedy znalazła cię syrena patrolująca okolice i zaniosła cię do tej ławicy. Od razu  zostałeś przeniesiony mnie czyli, lekarza - odpowiedziała obojętnym tonem jedna z nich.

-Kiedy będę mógł stąd pójść?- zapytałem

-Najpierw królowa ławicy chce z tobą porozmawiać

-To kiedy ona przyjdzie?- byłem już naprawdę zdenerwowany

-Odwiedzi cię jeszcze dzisiaj- odpowiedziała- Ale na przyszłość pamiętaj że to tylko i wyłącznie z powodu twojego ciężkiego stanu, a w innych sytuacjach to ty musiałbyś do niej iść- dodała ostrym głosem i spojrzała na mnie z obrzydzeniem, widać było że moje słowa mocno ją zdenerwowany. Muszę przyznać że nawet mnie to ucieszyło, miałem nadzieje że jeśli będę sprawiać kłopoty szybciej stąd wyjdę.

Potem już się do mnie nie odzywały, ani ja do nich. Tuż przed zachodem przyszła królowa ławicy w której się znajdowałem. Oznajmiła że dopóki nie wyzdrowieje muszę tu zostać. Wkurzyłem się. A potem było jeszcze gorzej, bo powiedziała że musze zostać w ławicy rok, ponieważ w okolicy roi się za dużo potworów i Łowców Syren. Byłem wściekły i zacząłem krzyczeć że tu nie zostanę. Po wyjściu z „szpitala” wielokrotnie uciekałem, ale ona zawsze mnie znajdowania (głupi syreni zmysł wyczuwania osób  z ławicy). Jeszcze była ta wkurzająca Melissa, to była zwykła, pusta syrena, która myślała tylko o własnym wyglądzie i czy podoba się trytonom. Do mnie też próbowała zagadać, ale ja od razu wiedziałem jaka ona jest, więc zawsze mówiłem coś chamskiego lub ją ignorowałem. Z czasem przestała się w ogóle do mnie odzywać, ale i tak później często przyłapywałem ją na gapieniu się na mnie. Musiała być nieźle zdziwiona, że ktokolwiek może się jej oprzeć.

Ale wracając do tej nocy. Gdy tak leżałam  rozległ się w ławicy alarm, nie był zbyt głośny, ale na tyle by można go było usłyszeć. Nawet mimo tak krótkiego pobytu tu wiedziałem co to znaczy. Łowcy Syren!!!.

W pośpiechu wypłynąłem z mojej jaskini i zobaczyłem tłumy syren uciekające w stronę schronu*, gdzie płynęły wszystkie syreny. Nad głową usłyszałem szum silnika, co zmotywowało mnie do jeszcze szybszego pływania. Gdy dotarłem do schronu szybko popłynąłem w pusty róg jaskini i obserwowałem to co działo się wokół mnie. Niedługo potem syreny przestały wpływać do środka, pewnie już wszyscy byli na miejscu, ale schron nie został zamknięty. Na początku zdziwiłem się, ale potem zrozumiałem że musi kogoś brakować i na niego czekamy. Nie widziałem w tym sensu, skoro jeszcze kogoś tu nie ma to znaczy, że został pojmany przez Łowców. Po długiej chwili czekania wreszcie zamknięto wejście do schronu. Następnie królowa uciszyła zebrane tu syreny i ogłosiła :

-Już od dawna nie mieliśmy do czynienia z atakami Łowców, więc rozumiem wasz strach, ale przy następnych  takich sytuacjach, których mam nadzieję że będzie jak najmniej musicie się lepiej zgrać i popłynąć do schronu różnymi drogami, żeby go nie namierzyli. - królowa wzięła głęboki wdech i mówiła dalej- Niestety nie wszyscy tu dotarli. 3 osoby zostały pojmane. Jedną z nich jest Java, moja córka- zaszkliły jej  się oczy- która goniła Polaris. Dla tych którzy nie słyszeli, Polaris uciekła rano z ławicy. Obie syreny zostały porwane daleko stąd i właśnie dzięki nim udało nam się uciec, bo mojej córce towarzyszyła straż, która od razu po porwaniu Javy wróciła do ławicy i nas ostrzegła. Trzecią syreną jest Melissa-w jaskini rozległ się stłumiony szloch wielu osób, dla których ta informacja była szokująca. Zauważyłem że była to rodzina dziewczyny i ku mojemu zdziwieniu także dużo innych osób. Ona naprawdę ma przyjaciół? Pytałem sam siebie.- Wiem ja też jestem załamana i składam najszczersze kondolencje rodzinom i przyjaciołom Polaris i Melissy.

Przez następne kilka godzin siedzieliśmy w schronie bezczynnie. Stworzyły się grupki w których przyjaciele rozmawiali, ale ja wolałem siedzieć sam, chociaż prawdę mówiąc nie mam przyjaciół. Jedna grupa (ta największa) składała się z przyjaciół Melissy, w tej grupie każdy nie zależnie czy to tryton, czy syrena miał łzy w oczach. Wszyscy się nawzajem pocieszali. Z boku tej grupy poza rozmowami siedziały 3 najbliższe przyjaciółki Melissy (wiem to stąd że to właśnie z nimi spędzała najwięcej czasu). Wszystkie płakały i nawzajem się pocieszały. Jak to możliwe że tyle osób za nią tęskni. Rozumiałbym że są po prostu smutni, ale oni byli załamani, nie dawali sobie rady, niektórzy nawet nie przyjmowali do wiadomości że zniknęła i co  chwila albo szukali jej w tłumie, albo nieświadomie odzywali się do niej, potem dopiero zauważając że jej tu nie ma. Zacząłem się zastanawiać dlaczego i postanowiłem dowiedzieć się o niej czegoś więcej.  Nie wiem czemu ale ja też odczuwałem dziwny smutek…

*Każda ławica posiada miejsce, czyli „schron” gdzie w razie ataku Łowców Syren można się schować na krótki czas. Zazwyczaj jest to duża jaskinia (musi się w niej zmieścić cała ławica) z małym wejściem które można zasłonić kamieniem. Jeśli w pobliżu ławicy nie znajduje się żadna wystarczająco  duża jaskinia, wybiera się wtedy kilka małych w różnych miejscach (często jest to lepsze rozwiązanie)

By Hejli856

Ps. Ten rozdział w ogóle mi nie wyszedł. Jest strasznie nudny, ale musiałam go napisać bo potem niektóre wątki mogłyby się nie zgadzać. Przepraszam za opóźnienie. Przez przygotowania do Wielkanocy nie miałam w ogóle czasu by dodać go wcześniej. Zamierzałam go dodać wczoraj wieczorem, ale goście się zasiedzieli, więc dodaje go dopiero teraz. Jaćiej, potem dopiero zauważając że jej tu nie may więc zasiedzieli, więc dodaje go dopiero terz. t nie przyjmowali do wiadomości kby co to następny rozdziała mam  prawie gotowy, więc powinien się dzisiaj/jutro pojawić.