Przygody syren: rozdział 7

Oczami Polaris

Poczułam pod sobą zimne, kamienne podłoże. W miejscu w którym się znajdowałam czuć było wilgoć i zapach miedzi. Było tu duszno. Powoli otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Nie byłam tu sama, obok mnie leżała jakaś dziewczyna, a w rogu pokoju siedziała druga. Przyjrzałam się im dokładnie i aż zamarłam, gdy uświadomiłam sobie na kogo patrzę. Były to dwie syreny  z mojej ławicy, ale zamiast ogonów miały NOGI!!! Przestraszyłam się i spojrzałam na mój ogon, ale go też tam nie było, a zamiast niego dwie długie nogi zakończone stopami. Z jednej strony byłam przerażona, ale z drugiej właśnie spełniło się moje marzenie o poznaniu ludzkiego świata, jednak miałam nadzieję że to spotkanie będzie wyglądało inaczej. Miałam nadzieję że obejdzie się to bez porwania, ale wracając do pozostałych porwanych…  Syreną leżącą obok mnie była Java, czyli córka królowej naszej ławicy,  a w rogu siedziała Melissa, nigdy jej nie lubiła, może dlatego że miała wielu przyjaciół, a ja byłam samotna. Wtedy zauważyłam że Melissa płakała, ale to nie był zwykły płacz smutku, to było coś o wiele gorszego, ciałem syreny (a może już dziewczyny) co chwile wstrząsały niekontrolowane dreszcze , a z jej ust wydobywał się urywany, bardzo płytki oddech i głośny szloch. Oczy były spuchnięte i czerwone, usta wyschnięte, a włosy wokół  twarzy mokre. Wtedy zrobiło mi się jej żal, zawsze myślałam że to dziewczyna bez problemów, która nawet jeśli takowe się pojawiają w jej życiu nie przejmuje się nimi i spycha na  innych, ale widok tak jej załamanej dał mi do myślenia. A co jeśli to za jaką wszyscy ją postrzegają to maska, która ma chronić i ukrywać osobę pod nią. Moje rozmyślania nagle zostały przerwane, ponieważ Melissa zobaczyła że się jej przypatruje i od razu otarła łzy i odwróciła twarz w przeciwnym kierunku. Dlaczego aż tak wstydzi się chwil słabości? Mimo że nigdy tego nie robiłam, bo zwyczajnie nie miałam okazji, to postanowiłam jej pomóc. Chciałam się do niej przeczołgać i już miałam o zrobić, gdy nagle coś szarpnęło za moje nadgarstki. Spojrzałam w tym kierunku i zobaczyłam gruby łańcuch który z jednej strony przymocowany był do ściany, a z drugiej do moich rąk.

-Nie dasz rady- odezwał się roztrzęsiony głos, pełen smutku- już próbowałam, jest zbyt gruby i mocny, nie da się nic zrobić – dodała Melissa

-Gdzie jesteśmy i jak tu trafiłyśmy?- zapytałam

Melissa opowiedziała mi całą historię porwania i wtedy wszystko sobie przypomniałam. Właśnie uciekałam z ławicy, a za mną wyruszyła  Java, która chciała mi uniemożliwić ucieczkę. Spojrzłam na nadal nieprzytomną Javę i poczułam coś na kształt wyrzutów sumienia. Gdybym nie uciekła to ona nie zostałaby porwana, a jest kimś znacznie ważniejszym niż ja.

-Musimy coś zrobić, wymyśleć jakiś plan ucieczki – powiedziałam, na siłę dając sobie nikłą nadzieję

- Tak wiem ,ale dopóki Java się nie obudzi to nie ma sensu- powiedziała Melissa, tak jakby już dawno o tym myślała

-W takim razie, jeśli i tak musimy tu siedzieć razem, to postarajmy się bliżej poznać. –pomyślałam że zaprzyjaźnienie będzie w takiej sytuacji czymś właściwym- Jestem Polaris- dodałam w razie czego

-Tak wiem, znam cie- odpowiedziała już z trochę większym zainteresowaniem.

-Ja ciebie też- gdy to usłyszała kąciki jej ust delikatnie uniosły się ku górze- Mogę cię o coś zapytać?

-Tak jasne, pytaj o co chcesz- powiedziała bez przekonania

-Dlaczego płakałaś? – zapytałam niepewnym szeptem, bojąc się że urażę ją tym pytaniem

-Proszę tylko nikomu nie mów… -Melissa otworzyła się przede mną zupełnie, opowiadając o wszystkim, o zmarłym ojcu, o obowiązku zajęcia się rodziną, o tęsknocie za domem, o strachu przed utratą najbliższych, o trosce co się teraz dzieję z jej rodziną, o lęku przed okazaniem swojej słabości ,a nawet (co zaskoczyło mnie najbardziej) o bólu jaki sprawia jej nieodwzajemniona miłość ze strony Thomasa.

Słuchałam tego jak zaczarowana, zawsze byłam dobrym słuchaczem, pewnie dlatego że moim jedynym towarzystwem były morskie stworzenia, a żeby je zrozumieć trzeba je wysłuchać bardzo dokładnie. Gdy skończyła mówić, ja postanowiłam nie być jej dłużna i też opowiedziałam o sobie, o swojej samotności, o marzeniu poznania ludzi, o ucieczce i o tym co mną wtedy kierowało, o swoim poczuciu winy, o tym że gdyby nie ja nie byłoby ich tutaj. Melissa także potrafiła świetnie słuchać. Ta rozmowa bardzo zbliżyła nas do siebie, a między nami powstała nić porozumienia, bo obie miałyśmy problemy, które dusiłyśmy w sobie, z nikim się nimi nie dzieląc. Po tej rozmowie poczułam się o wiele lepiej

- Dziękuję ci za tą rozmowę- podziękowałam

-Ja tobie także, jesteś pierwszą osobą której powiedziałam wszystko- zobaczyłam w jej oczach ciepłe uczucie, które było kierowane w moją stronę. Czy to przyjaźń?- Chciałabym ci jeszcze powiedzieć, że …- nie dokończyła bo zobaczyła, że Java zaczęła się budzić. To znaczy że za chwilę zaczniemy planować ucieczkę…

Polaris

Hejli856

PS: Przepraszam za opóźnienie, napisałam że rozdział ukaże się we wtorek, a dodaje go dopiero teraz, nie miałam w ogóle czasu, nawet nie włączyłam komputera przez cały tydzień (chyba że liczyć czwartek, kiedy pisałam wypracowanie na polski), a we wtorek przyjechała moja rodzina i musiałam z nimi siedzieć (przyjechała ciocia która ma młodszą córkę i musiałam się nią zajmować). Jeśli chodzi o ten rozdział to jest on krótszy niż pozostałe (ten ma 800 słów, a poprzednie mojego autorstwa ok.1000), pewnie jesteście już znudzeni tym że ostatnie rozdziały to same przemyślenia, ale już od następnego rozdziału kończę z tym i zaczynam pisać akcję (w następnym będzie tylko pól rozdziału z przemyśleniami Javy, bo jej jeszcze nie opisywałam), następny rozdział będzie z punktu widzenia Javy.

PPS: Jak pewnie zauważyłyście nie we wszystkich rozdziałach są zdjęcia, wynika to z tego że nie mogłam znaleźć odpowiednich, jeśli natraficie gdzieś na zdjęcie, które w idealnie odwzorowuje dany rozdział (mogą być też starsze rozdziały, np. chyba piąty nie ma zdjęcia) to w komentarzach wstawcie link do niego, a ja wybiorę najlepsze i dodam do rozdziału (jeśli będzie kilka najlepszych to dodam więcej niż jedno), może to być cokolwiek o czym jest mowa w rozdziale. Mam jeszcze do was jedną prośbę, chodzi o to, że cały plan opowiadania mam już wymyślony, ale nie  wiem jakie sytuacje mogą się zdarzyć po drodze. Jeśli macie jakiś pomysł, to śmiało piszcie, a ja postaram się je realizować w następnych rozdziałach.